Dinsdag 23 augustus 2016 What a day...

Vanmorgen werd ik wakker en dacht hey het zonnetje schijnt en tis pas 7.00u en mijn frequent toiletbezoek is ook voorbij:-)

Gisteravond bijna alles ingepakt en hoefde alleen de toiletspullen inpakken. Kamer netjes en mijn koffer staandebij tot later loop ik naar de overkant gang naar de kamer van mijn vader. Ik klop aan en hoor niets, nog maar weer kloppen hoor ik vaag iets van "ik moet nog opstaan" waarop ik antwoord dat ik alvast naar beneden ga.
Je moet weten in de gangen van het hotel staan de ramen open en dus bloody hot en lawaaierige airco's en verkeer. Ik verstond niet goed wat hij dus zei.

Tijdens de thee en 1 sneetje brood (ik wilde nog met mijn vader uitgebreid ontbijten) dacht ik waar blijft ie nou. Ben ik bij de counter hem gaan bellen maar kreeg geen gehoor dus ik naar boven.

Ik klop weer aan hoor ik zeggen "ik moet nog douchen hoor" dus zei ik oké dan zie ik jou zo wel.
Weer beneden kreeg ik een raar gevoel en vroeg de serveerster voor de zekerheid een ontbijt om mee te nemen. Kreeg ik gratis omdat het voor opa is zo noemt iedereen hem daar in het hotel.
Kloppend en roepend (al een uur verder alweer) zei ik dat we te laat komen want de chauffeur komt zo. Hoor ik "je moet mij steunen" ik dacht heh hoe dan? Bliksemsnel dacht ik oh nee toch... en ben mijn kamer ingerend en heb emergency gebeld. Er kwam een hoteljongen meteen aangerend en heeft de deur geopend. Ik schrok... mijn vader lag op de grond ijskoud door de airco en onder het bloed. Meteen heeft de jongen om meer bijstand gebeld en ineens waren ze daar.

Ik heb zijn koffer ingepakt (man wat zag dat er ordentelijk uit zeg) en de jongens hebben mijn vader gedoucht en aangekleed. Een chauffeur en zijn collega reden ons naar het ziekenhuis. Schrik, 3 hechtingen en een tetanusprik verder en hij begon alweer wat praatjes te krijgen. Ondertussen moest ik om het gebouw heen om de dokterrekening te betalen en toen pas recept gekregen. Bij apotheek gebracht en wachten op de rekening. Ja en toen weer om het gebouw heen, betalen en dan pas de medicijnen meegekregen.

Chauffeur zag op zijn mobiel vette files naar Halim airport. Nichtje zei me tis 50 minuten.. ik zei tegen hem positief denken en gewoon gaan. Dat deden we want de tijd drong anders is straks ons vliegtuig weg.

Yes op tijd maar het vinden van rolstoel was moeilijk maar eindelijk daar was er eentje. Tijd liep en ik hoorde ze omroepen dat de deuren dicht zou gaan. Neeeee wij zijn er nog niet. Gauw met personeelslid van Citilink ons ingecheckt, ik werd gefouilleerd en de jongen regelde de boardingpassen.
Snel weer de vertrekhal uit gerend en dit keer kwam er ook een vrouwelijke personeelslid mee. Koffers mijn vader in rolstoel buiten op gepakt en afscheid genomen van de chauffeurs. Vergat ik ze bijna nog te betalen.
Nog een paar tellen... rennend langs dikke rijen van passagiers voor andere vlucht komen we bijna bij de gate aan. Geen controle meer dat besliste de vrouwelijke personeelslid van Citilink. Fijn dat zij meerende:-) Eindelijk boarden! Met 4 man mijn vader en rolstoel de trappen af en 2 man hem de trap op geholpen het vliegtuig in.
Wij waren echt de allerlaatsen. Zo ook met het verlaten van het vliegtuig. Speciaal voor hem vervoer geregeld en rolstoel.

Ik ben op Bali in Sanur:-) Ben kapot maar ook opgelucht en hopelijk kunnen we morgen erop uit. We shall see!